Tablica rejestracyjna

Historia:
Dwa lata po tym, jak pierwszy samochód pojawił się na drogach w Holandii, w 1898 roku na wielu samochodach zamontowano pierwsze tablice rejestracyjne (które wówczas nazywano prawami jazdy). To uczyniło Holandię pierwszym krajem na świecie, który wprowadził krajowe tablice rejestracyjne.

Pierwsza seria tablic rejestracyjnych obejmowała numery od 1 do 14, pomijając szaloną liczbę 11. Z dokumentów wynika, że ​​8 sierpnia 1899 r. tę pierwszą serię numerów podwyższono do 168. Siedem lat później, 15 stycznia 1906 r., wydano ostatecznie ostatnie prawo jazdy (nr 2065). Odtąd zarówno samochód, jak i kierowca musieli posiadać zarówno prawo jazdy, jak i dowód rejestracyjny. Ten certyfikat numeru, na przykład nowa tablica rejestracyjna, został utworzony zgodnie z systemem prowincjonalnym. Wszystkie prowincje otrzymały własne pisma. System ten funkcjonował aż do zakończenia II wojny światowej.

Pierwsze numery rejestracyjne również były powiązane z województwem, gdyż na początku kierowcy przeważnie zatrzymywali się na terenie województwa. Jednak ruch w coraz większym stopniu przekraczał granicę prowincji i zdecydowano się zorganizować administrację na szczeblu krajowym, w centralnej lokalizacji. Takie były początki RDW (wówczas jeszcze Krajowej Agencji Transportu Drogowego). Dopiero w 1951 roku wprowadzono system tablic rejestracyjnych – taki, jaki znamy dzisiaj – składający się z kombinacji trzy razy dwie litery lub dwie cyfry.

Holenderskie numery rejestracyjne składają się parami z kombinacji 2 liter i 4 cyfr lub 4 liter i 2 cyfr. Przed rokiem 1951 przeprowadzono szeroko zakrojone badania w celu ustalenia, która kombinacja liter i cyfr będzie najlepsza. Wiele możliwości wizualnych zostało przetestowanych pod kątem kryterium rozpoznawalności. Tablica rejestracyjna w dzisiejszej postaci, podzielona na trzy grupy po dwa znaki, była najbardziej przejrzysta i najłatwiej rozpoznawalna. Jest to bardzo ważne, ponieważ w niektórych przypadkach właściciel pojazdu musi być szybki i łatwy do zidentyfikowania.
Do 1951 roku wydawaniem i rejestracją dokumentów pojazdów zajmował się Zarząd Wojewódzki województw. Karty numeryczne były imienne i wydawane „na całe życie” (posiadacza). Każda prowincja miała jedną lub dwie stałe litery, po których następowało maksymalnie pięć cyfr. Poniżej możesz zobaczyć, które prowincje miały jakie litery:

A = Groningen
GZ = Holandia Północna
B = Fryzja
H = Holandia Południowa
D = Drenthe
HZ = Holandia Południowa
E = Overijssel
K = Zelandia
M = Geldria
N = Brabancja Północna
L = Utrecht
P = Limburgia
G = Holandia Północna
R = Działy

Nowa seria rozpoczęła się od umieszczenia dwóch liter przed czterema cyframi. Pierwszą wydaną tablicą rejestracyjną był ND-00-01.
W 1965 roku po cyfrach pojawiły się dwie litery. Pierwsza tablica rejestracyjna nosiła wówczas numer 00-01-AD. W 1973 roku wydano pierwszą tablicę rejestracyjną z literami pomiędzy cyframi. To był rok 00-AD-01. W tych trzech seriach nie zastosowano kombinacji liter SA i SS, gdyż za bardzo przypominały one II wojnę światową. Kiedy te trzy serie zostały ukończone, zaczęliśmy od tablic rejestracyjnych składających się z czterech liter i dwóch cyfr. Pierwsza tablica rejestracyjna (DB-01-BB) została wydana w październiku 1978 roku.

Po ukończeniu tej serii przyszedł czas na kolejną kombinację. Litery zamiast cyfr. DB-BB-01 był pierwszym numerem i został wydany we wrześniu 1991 roku.

Od czerwca 1999 r. przed literami pojawiły się cyfry. Pierwszym numerem był 01-DB-BB.
W obecnym szeregu czterech liter i dwóch cyfr nie ma samogłosek. Dokonano tego, aby zapobiec niepożądanemu tworzeniu słów. Litery C i Q również nie są używane, ponieważ litery te za bardzo przypominają zero.