فاعل، موضوع:
- سوخت دیزلی
- عدد سیتان
- رنگ
- نقطه ابری
- ویسکوزیته
سوخت دیزلی:
سوخت دیزل از نفت به دست می آید. گازوئیل تا حدودی سنگین تر از بنزین است و گرمای احتراق بیشتری دارد. بر خلاف بنزین، گازوئیل بسیار قابل اشتعال است، زیرا باید در سریع ترین زمان ممکن به طور خود به خود مشتعل شود. 2 نوع سوخت دیزل وجود دارد. دیزل تابستانی و دیزل زمستانی. در بخش بعدی در مورد این موضوع با شماره سیتان توضیح بیشتری خواهید داد.
عدد سیتان:
سوخت دیزل باید به راحتی خودسوزی شود. زمان بین پاشش سوخت و شروع احتراق باید تا حد امکان کوتاه باشد. تمایل سوخت به خودسوزی با عدد ستان بیان می شود. هرچه عدد ستان بیشتر باشد، سوخت راحت تر مشتعل می شود. اگر موتور دیزل باید با سرعت بالا کار کند، سوخت باید دارای عدد ستان بالاتر باشد (موتورهای تزریق غیر مستقیم 56، برای موتورهای تزریق مستقیم 70). مدت زمان احتراق سوخت در سرعت های بالا کم است.
کلور:
رنگ طبیعی گازوئیل زرد روشن است. رنگ ها به دلایل مختلفی اضافه شده اند.
نقطه ابری:
هنگامی که دمای بیرون کاهش می یابد، سیالیت سوخت دیزل کاهش می یابد. نقطه ابری دمایی است که در آن کریستال های پارافین در سوخت شروع به جدا شدن می کنند. صنعت نفت سوخت تابستان و زمستان را تامین می کند. با سوخت تابستانی، پدیده لخته شدن ناشی از جداسازی پارافین می تواند در 8- درجه رخ دهد. سوخت زمستانی تا 15- درجه مشکلی ایجاد نمی کند. موتور فقط با گرم کردن قطعات گرفتگی دوباره راه اندازی می شود.
ویسکوزیته:
برای اینکه یک موتور دیزل به درستی کار کند، بسیار مهم است که سوخت ویسکوزیته مناسبی داشته باشد. اگر ویسکوزیته خیلی کم باشد، سوخت اثر روانکاری ضعیفی دارد و احتمال نشت در پمپ تزریق بیشتر است. اگر ویسکوزیته خیلی زیاد باشد، سیستم تزریق تحت فشار اضافی قرار می گیرد. هر دو ویسکوزیته بسیار کم یا خیلی زیاد بر اندازه قطرات سوخت تزریق شده و در نتیجه بر پیشرفت احتراق تأثیر می گذارد.
