فن داخلی هوای بیرون را به داخل منتقل می کند. سرنشینان خودرو می توانند با گرم کردن یا خنک کردن هوا دما را تنظیم کنند. مورد دوم زمانی امکان پذیر است که وسیله نقلیه مجهز به تهویه مطبوع باشد. امروزه تقریباً تمام خودروهای سواری و وسایل نقلیه تجاری به طور استاندارد به سیستم تهویه مطبوع مجهز هستند. اصل کار تهویه مطبوع بر اساس تغییر حالت مبرد، تغییر حالت بخار به مایع و بالعکس در قسمت‌های مختلف سیستم است. در طی انتقال فاز از مایع به بخار (فرایند تبخیر)، گرما جذب می‌شود، هوای ورودی را خنک می‌کند و یک اثر با طراوت در فضای داخلی ایجاد می‌کند.
در اوایل سال 1939، برند خودروسازی Packard اولین خودروسازی بود که از تهویه مطبوع در خودرو استفاده کرد. تهویه مطبوع در اتومبیل های آمریکایی از دهه 60 و همچنین در اتومبیل های اروپایی از دهه 90 رایج شد.
کاشی های زیر فرآیندها و اجزای مختلفی را که بخشی از تهویه مطبوع هستند نشان می دهد. صفحه "معرفی تهویه مطبوع" عملکرد کلی سیستم تهویه مطبوع را شرح می دهد. موضوعاتی که می‌توان از طریق کاشی‌های دیگر روی آن‌ها کلیک کرد، به جزئیات بیشتری در مورد بخش توصیف نسخه‌های مختلف و هرگونه علائم نقص می‌پردازند.
