راندن

محرک چرخ عقب:
در خودروهای دیفرانسیل عقب، بلوک موتور در طول قرار دارد. یکی از گیربکس اجرا می شود شفت کاردان (یا شفت میانی) زیر ماشین (که دور از دید بالای اگزوز قرار گرفته است) به کاردان.

خودروهای با قدرت زیاد و دیفرانسیل عقب اغلب به بیش فرمانی حساس تر هستند (ماشین پس از آن یک پیچ بزرگتر از حد لازم انجام می دهد، عقب می خواهد از جلو سبقت بگیرد). بنابراین گزینه ای مانند ASR یک لوکس غیر ضروری نیست. دیفرانسیل عقب کمتر از دیفرانسیل جلو توسط تولیدکنندگان استفاده می شود. به خصوص خودروهایی که باید قدرت زیادی ارائه دهند (از جمله BMW و مرسدس بنز) در چرخ های عقب حرکت می کنند. آنها همچنین می خواهند توزیع وزن ایده آلی بین محورهای جلو و عقب داشته باشند. با قرار دادن موتور به صورت طولی، گیربکس زیر کنسول مرکزی در داخل آویزان می شود. بنابراین جعبه دنده نزدیک تر به محور عقب قرار می گیرد. مرکز ثقل اکنون بیشتر به عقب منتقل شده است.
مزیت دیگر این است که از این طریق توان بیشتری به سطح جاده منتقل می شود. هنگام شتاب گیری شدید با خودرویی با بیش از 250 اسب بخار، وزن چرخ های عقب خودرو بسیار افزایش می یابد، همانطور که وزن چرخ های جلو در هنگام ترمزگیری افزایش می یابد. هنگام شتاب گیری، وزن در چرخ های عقب افزایش می یابد و احتمال لغزش بسیار کمتر از زمانی است که خودرو روی چرخ های جلو رانده شود.
خودروهای دیفرانسیل عقب نیز دارای شکل خاصی هستند مخزن سوخت، زیرا شفت کاردان و کاردان در زیر آن نصب شده است. سپس یک مخزن زین با یک پمپ جت مکش اضافی (سوخت) نصب می شود.